स्टर्लिंगची पर्सनॅलिटी लयच भारी…
नवीन शतकाच्या सुरुवातीस आपल्याकडे मल्टीप्लेक्स युगाची सुरुवात झाली. पूर्वीची हजार, बाराशे, चौदाशेची प्रेक्षकसंख्या आता फारच जास्त वाटू लागली. पिक्चर पाहण्यातील
मराठा मंदिर थिएटर्सच्या बाल आठवणी
ऐसपैस डेकोरेशन या खासियतेमुळे येथील अनेक पिक्चर्सची होर्डींग्स डिझाईन पाहण्यातही विशेष रुची असे. मेन थिएटरची ती खासियतच. तेवढ्यासाठीच मराठा मंदिर
अमिताभचा हुकमी हिट पिक्चर…
टाॅकीजची गोष्ट ही अशी वेगळीही असू शकते. अमिताभने चित्रपट ते मुव्हीज ( आजच्या डिजिटल युगातील पिढीचा शब्द) असा प्रवास करताना
‘कोणाच्या घरी टी. व्ही. आहे का टी. व्ही’…एक छान आठवण
ते काही असो, ब्लॅक अँड व्हाईट अर्थात कृष्ण धवल टी. व्ही.चा काळ अनेक बाबतीत फारच रंगीत होता. त्यात एक
नाक्यावरील, चौकातील होर्डींग्सच्या आठवणी…
अनेक सिनेमांचे थिएटरमध्ये आगमन होत आहे हे चारेक महिने अगोदरपासूनच रसिकांच्या मनावर ठसवण्यात होर्डींग्स महत्त्वाची भूमिका बजावत. गंमत म्हणजे काही
इंग्रजी सिनेमांचं सुटाबुटातील रिगल थिएटर
कधीही गेट वे ऑफ इंडियाला फिरायला जावे तर रिगलला इंग्रजी पिक्चर लागलेला असे. थिएटरभोवतीचे वातावरण हायफाय. जवळपास सगळेच चित्रपट रसिक
जेव्हा सिनेमाचा शो सुटतो आणि पब्लिक थिएटरच्या बाहेर येतं तेव्हा…
जसा सिनेमा तसे सिनेमा संपल्यावर रसिकांचे बोलके चेहरे. अगदी एकटा असलेला रसिकही 'मनातल्या मनात' या सिनेमाबद्दल काही तरी बरे वाईट
एडवर्ड थिएटरच्या वरच्या बाल्कनीची तिकीटे महिला प्रेक्षकांना दिली जात नसत कारण…
एडवर्ड थिएटर म्हणताच मुंबईतील जुन्या पिढीतील सिनेरसिकांना ती इमारत पटकन लक्षात आली असणारच. प्रत्येक सिंगल स्क्रीन थिएटरला स्वतःचे आपले व्यक्तीमत्व
सिनेमाच्या खेळांच्या ‘वेळे’च्या आठवणी
याच गोष्टीला 'दुसरी बाजू'ही आहेच. ती म्हणजे, प्रेक्षकांची गैरसोय होऊ नये म्हणून ग्रामीण भागातील थेटरवाले रात्रीचा खेळ बारापूर्वीच संपेल याची
आठवणीतला विकेंड: रविवार म्हणजे सहकुटुंब थिएटरमध्ये पाहिलेला चित्रपट ….
रविवारी कितीचाही शो पाहिला तरी घरी आल्यावर घरचेच जेवण जेवायची पध्दत होती. मराठी चित्रपट पाहायला जाताना एखाद्या छोट्याश्या डब्यात थालीपीठ,