आज कोणत्याही मराठी माणसाला विचारले की, त्याचा आवडता मराठी चित्रपट कोणता तर सगळ्यांचे एकच उत्तर असेल आणि ते म्हणजे ‘अशी
जुन्या सिंगल स्क्रीन थिएटर्स अर्थात एक पडदा चित्रपटगृहात टाळ्या आणि शिट्ट्यांनी "पब्लिकने पिक्चर्स" डोक्यावर घेतले इतकेच नव्हे तर, त्या चित्रपटगृहाशीही
जेव्हा कोणत्याही नवीन मालिका सुरु होतात, तेव्हा जुन्या मालिका बंद केल्या जातात. टेलिव्हिजन विश्वात मालिका सुरु होणे आणि बंद होणे
रसिकांच्या संवेदनशीलतेचा आदर ठेवला जात असे आणि त्यातील एक तजेलदार चित्रपट असे, "रजनीगंधा" (Rajnigandha). चित्रपटाचे नाव ऐकताच रसिकांच्या किमान तीन
वीर जारा, गॅन्ग्स ऑफ वासेपूर, रहना है तेरे दिल में वगैरे अनेक चित्रपट मल्टीप्लेक्समध्ये पुन्हा प्रदर्शित झाल्याने त्यावर केवढा तरी
अशातच श्याम बेनेगल दिग्दर्शित "निशांत" (Nishant) (मुंबईत रिलीज ५ सप्टेंबर १९७५) दाखल झाला. म्हणजेच या चित्रपटाच्या प्रदर्शनास ४९ वर्ष पूर्ण
मी चार वाजताच रिगलवर पोहचतोय तोच मला आश्चर्याचा सुखद धक्काच बसला. थिएटरवर "शोले"चे भव्य दिमाखदार डिझाईन. एका खेळासाठीही ही जय्यत
सिनेमाचं वेड फिल्म दीवान्याला कोणत्या थेटरात घेऊन जाईल काही सांगता येत नाही याची खास आठवण. "एक दुजे के लिए "
अब्बास मुस्तान (Abbas–Mustan) दिग्दर्शित त्याची स्टाईलीश भूमिका असलेल्या व्हीनस निर्मित "बादशाह" (मुंबईत रिलीज २७ ऑगस्ट १९९९)च्या प्रदर्शनास आज चक्क पंचवीस
संजय दत्तच्या निस्सीम भक्तांना आणि हिंदी चित्रपटाच्या "फिल्म दीवान्या"ना त्याच्या वादळी आयुष्यातील १२ मार्च १९९३ रोजीच्या मुंबई बाॅम्बस्फोट प्रकरणात या