नवीन शतकाच्या सुरुवातीस आपल्याकडे मल्टीप्लेक्स युगाची सुरुवात झाली. पूर्वीची हजार, बाराशे, चौदाशेची प्रेक्षकसंख्या आता फारच जास्त वाटू लागली. पिक्चर पाहण्यातील
ऐसपैस डेकोरेशन या खासियतेमुळे येथील अनेक पिक्चर्सची होर्डींग्स डिझाईन पाहण्यातही विशेष रुची असे. मेन थिएटरची ती खासियतच. तेवढ्यासाठीच मराठा मंदिर
टाॅकीजची गोष्ट ही अशी वेगळीही असू शकते. अमिताभने चित्रपट ते मुव्हीज ( आजच्या डिजिटल युगातील पिढीचा शब्द) असा प्रवास करताना
ते काही असो, ब्लॅक अँड व्हाईट अर्थात कृष्ण धवल टी. व्ही.चा काळ अनेक बाबतीत फारच रंगीत होता. त्यात एक
अनेक सिनेमांचे थिएटरमध्ये आगमन होत आहे हे चारेक महिने अगोदरपासूनच रसिकांच्या मनावर ठसवण्यात होर्डींग्स महत्त्वाची भूमिका बजावत. गंमत म्हणजे काही
कधीही गेट वे ऑफ इंडियाला फिरायला जावे तर रिगलला इंग्रजी पिक्चर लागलेला असे. थिएटरभोवतीचे वातावरण हायफाय. जवळपास सगळेच चित्रपट रसिक
जसा सिनेमा तसे सिनेमा संपल्यावर रसिकांचे बोलके चेहरे. अगदी एकटा असलेला रसिकही 'मनातल्या मनात' या सिनेमाबद्दल काही तरी बरे वाईट
एडवर्ड थिएटर म्हणताच मुंबईतील जुन्या पिढीतील सिनेरसिकांना ती इमारत पटकन लक्षात आली असणारच. प्रत्येक सिंगल स्क्रीन थिएटरला स्वतःचे आपले व्यक्तीमत्व
याच गोष्टीला 'दुसरी बाजू'ही आहेच. ती म्हणजे, प्रेक्षकांची गैरसोय होऊ नये म्हणून ग्रामीण भागातील थेटरवाले रात्रीचा खेळ बारापूर्वीच संपेल याची
रविवारी कितीचाही शो पाहिला तरी घरी आल्यावर घरचेच जेवण जेवायची पध्दत होती. मराठी चित्रपट पाहायला जाताना एखाद्या छोट्याश्या डब्यात थालीपीठ,