जुन्या पिढीतील आम्हा चित्रपट रसिकांच्या लहानपणीच्या चित्रपटविषयक काही वेगळ्याच आवडीनिवडी किंवा ओढ होती असं म्हणता येईल. धन्य ते बालपण. त्यातला
मध्यंतरी कंगना रानावत संदर्भात केलेल्या वक्तव्यांवरुन विक्रम गोखले हे वादात आले होते. पण या सर्व वादांना तेवढ्याच तडफेनं त्यांनी उत्तर
मल्टीप्लेक्स युगात अनेक जुन्या सिंगल स्क्रीन थिएटर्सवर पडदा पडत गेला, मेन थिएटर संस्कृती कालबाह्य होत गेली. पुढील पिढीला मेन थिएटरला
ऐसपैस डेकोरेशन या खासियतेमुळे येथील अनेक पिक्चर्सची होर्डींग्स डिझाईन पाहण्यातही विशेष रुची असे. मेन थिएटरची ती खासियतच. तेवढ्यासाठीच मराठा मंदिर
अनेक सिनेमांचे थिएटरमध्ये आगमन होत आहे हे चारेक महिने अगोदरपासूनच रसिकांच्या मनावर ठसवण्यात होर्डींग्स महत्त्वाची भूमिका बजावत. गंमत म्हणजे काही
घाशीराम कोतवाल! नाटकाच्या रचनेत वेगळेपण होतं. नृत्य, संगीत यांचा उचित मेळ होता. रंगमंचावर एका रांगेत तालात झुलणारे कलाकार जणू एक
फार पूर्वी अनेक सिंगल स्क्रीन थिएटर्समध्ये स्टाॅलच्या मोजून तीन अथवा चार रांगा असत आणि माझ्यासारख्याला त्याचेच तिकीट परवडत असे. पडद्यासमोरच्या
मराठीमधील पहिली दैनंदिन मालिका म्हणजे दामिनी! ही मालिका दूरदर्शनच्या सह्याद्री वाहिनीवर संध्याकाळच्या वेळी प्रसारित होत असे. दामिनीच्या भूमिकेने प्रतीक्षा लोणकरला
