मनमोहन देसाई माझ्या अतिशय आवडत्या दिग्दर्शकांनी एक. सत्तरच्या दशकात त्यांनी राजेश खन्ना व हेमा
चित्रपटसृष्टीच्या चौफेर वाटचालीतील अनेक छोट्या छोट्या गोष्टीत बरीच रंगत आहे. तुम्हाला कदाचित आश्चर्य वाटेल,
लोग जिंदगी का सबसे छोटा और सबसे किमती लब्ज भुल गये है, प्यार. किसी
इराॅस इंग्लिश चित्रपटांसाठी विशेष होते. टाॅवरिंग इन्फर्मो, एन्टर द ड्रॅगन, समर ऑफ 42 असे
आज चालत्या फिरत्या टॅक्सीत अगदी मोबाईलवरही रेडिओ ऐकायला मिळतोय. पूर्वीही हातात रेडिओ अथवा छोटा
गुलशन राॅय निर्मित व यश चोप्रा दिग्दर्शित "दीवार" (मुंबईत प्रदर्शित २४ जानेवारी १९७५) ला
डाॅ. आनंदच्या मनात प्रश्न येतो, "वह कौन थी?" ७ फेब्रुवारी १९६४ रोजी मुंबईत 'वह
केंद्र शासनाकडून वैजयंतीमालाची पद्मभूषण पुरस्कारासाठी निवड झाली तेव्हा वैजयंतीमालाच्या अनेक वैशिष्ट्यांतील हे एक पटकन
'मुझे जीने दो'मधील डाकूंचे आत्मसमर्पण ही वस्तुस्थिती होती. तसं प्रत्यक्षात घडले म्हणून चित्रपटात आले.
साठच्या दशकात अनेक चित्रपटांत अगदी शेवटी क्लायमॅक्सला मारामारी (हा त्या काळातील पब्लिकचा शब्द) असे
