सध्या प्रेक्षकांची अभिरुची बदलली आहे. कलाकारांपेक्षा कंटेंटला आणि समीक्षकांच्या रिव्यूपेक्षा स्वानुभव किंवा सोशल मीडियावरच्या रिव्ह्यूजवर विश्वास ठेवू लागला आहे. आजच्या
सोनालीने त्यावेळी मनोरंजन क्षेत्रात यायचं निश्चित केलं होतं. त्यामुळे ती ऑडिशन्स देत होती. मराठी भाषा फारशी अवगत नसल्यामुळे तिने मराठी
मनोरंजन क्षेत्रात दाक्षिणात्य चित्रपटसृष्टीने निर्विवादपणे आपलं वर्चस्व सिद्ध केलं आहे. संपूर्ण देशभर या चित्रपटांचा खास असा प्रेक्षकवर्ग आहे. हा वर्ग
राजकारणावर आधारित कित्येक चित्रपट बनले आहेत. पण चित्रपटांना वेळेचं बंधन असतं. त्यामुळे या विषयावर आधारित चित्रपट बनवताना विषयमांडणीला मर्यादा असतात.
साधारणतः ५० च्या दशकापासून सुरु झालेला बॉलिवूडचा ‘फॅशन’ प्रवास मोठा रंजक आहे. अगदी साडीपासून सुरु होऊन आजच्या शॉर्ट्स पर्यंत आलेला
सायन्सने कितीही प्रगती केली तरी काही गोष्टींचं गूढ आजवर उकललेलं नाही. कदाचित त्यामुळेच या गोष्टींबद्दल सर्वसामान्यांमध्ये प्रचंड कुतूहल आणि आकर्षण
कौटुंबिक आणि प्रेमकहाण्यांवर आधारित मालिकांच्या जमान्यात ‘सरोगसी' सारख्या नाजूक विषयावर मालिका आणि ती देखील प्राईम टाईमला प्रक्षेपित करणं हे मोठं
काही अभिनेत्री मेहनतीने आपलं स्थान निर्माण करतात, तर काही या सिनेसृष्टीला रामराम ठोकून निघून जातात. पण काही जणी मात्र झटपट
कोणतंही काम हे फक्त काम असतं. ते छोटं किंवा मोठं नसतं. बॉलिवूडमध्ये आज यशस्वी असणाऱ्या कलाकारांनी अगदी छोट्या छोट्या कामांपासून
बॉयकॉट कशासाठी? आमीरसाठी? म्हणजे ज्या आमीरने जो जिता.. कयामत से कयामत तक, सरफरोश, लगान, दंगल यांसारख्या सिनेमातून आपलं रंजन केलं..