‘मोनिशा बेटा इट्स टू मिडिल क्लास’ हा संवाद ऐकला की लगेच डोळ्यासमोर येते ती हाय क्लास, रिच, सुफीस्टीकेटेड, इंग्लिश बोलणारी
एव्हाना मुंबईतील चित्रपट रसिकांच्या डोळ्यासमोर माटुंगा येथील अतिशय मोक्याच्या ठिकाणची अरोरा थिएटरची इमारत आणि ते खास करुन दक्षिण भारतीय प्रादेशिक
चित्रपट दृश्य माध्यम असले तरी आपल्या चित्रपट प्रेक्षक संस्कृतीत ते डायलॉगसाठी जास्त लोकप्रिय आहे. एखाद्या कलाकाराच्या एक्स्प्रेशनला टाळ्या मिळण्यापेक्षा भारी
नव्वदच्या दशकात कुलाब्यातील मुकेश मिलमध्ये एकाद्या हिंदी चित्रपटाचे शूटिंग रिपोर्टीग अथवा एकाद्या मुलाखतीसाठी गेल्यावर अधूनमधून स्ट्रॅन्डवर चक्कर मारायचो. आपली सिनेपत्रकारीतेची
नवीन शतकाच्या सुरुवातीस आपल्याकडे मल्टीप्लेक्स युगाची सुरुवात झाली. पूर्वीची हजार, बाराशे, चौदाशेची प्रेक्षकसंख्या आता फारच जास्त वाटू लागली. पिक्चर पाहण्यातील
लिबर्टीत पूर्वीपासून मॅटीनी शोची प्रथा होती. कधी जुने तर कधी नवीन सिनेमा मॅटीनीला येत. 'अल्बर्ट पिंटो को गुस्सा क्यू आता
अलेक्झांड्रा थिएटरची ‘विशेष दखल’ घेण्याची ठळक कारणे म्हणजे, येथे प्रामुख्याने हाॅलिवूडचे बी आणि सी ग्रेड चित्रपटाचे हिंदीत काही वेगळेच नामकरण
गोविंदाग्रज या नावाने कविता लेखन, बाळकराम नावाने विनोदी लेखन करणाऱ्या, नाटककार राम गणेश गडकरी यांच्या जन्मदिनानिमित्त उजाळा देऊया काही आठवणींना...
सेन्ट्रलला हिंदी सिनेमाही यश मिळवत. वह कौन थी, प्यार का मौसम, परवरीश, चाचा भतिजा येथेच ज्युबिली हिट. तसेच अमिताभचा 'संजोग',
गिरगावातील म्युनिसीपालटीच्या शाळेत जाताना आणि कुटुंबासोबत बाहेर फिरायला जाताना खोताची वाडी, आंबे वाडी, कुडाळेश्वर वाडी (पेंडसे वाडी म्हणून प्रसिद्ध आहे)